Pamiętajmy, że niemowlę, które się krztusi nie jest w stanie nam tego zakomunikować. I nie chodzi tu tylko o to, że to maluszek. W momencie zakrztuszenia dziecko nie jest w stanie kaszleć, płakać ani wydawać z siebie żadnych dźwięków. Nie może również oddychać. Dlatego właśnie w przypadku zakrztuszenia potrzebna jest natychmiastowa pomoc.

W przypadku najmłodszych, najczęściej chodzi o zakrztuszenia pokarmowe i to pokarmami płynnymi,, więc na szczęście, najczęściej wystarczy przytrzymać nasze dziecko na swoim kolanie buzią w dół. Tak aby główka dziecka znajdowała się niżej niż pośladki, podtrzymując główkę i podbródek. Następnie musimy uderzyć nadgarstkiem w plecy dziecka pomiędzy jego łopatkami. Takie uderzenie wywoła drganie w drogach oddechowych, co powinno wystarczyć do wydobycia się ciała obcego. Takich uderzeń wykonujemy do pięciu i obserwujemy reakcje dziecka. Jeśli ciało obce opuści drogi oddechowe dziecka wcześniej należy zakończyć uderzenia i obrócić malucha na plecy. Szczególnie delikatnie podtrzymujemy główkę i sprawdzamy czy nasze niemowlę może swobodnie oddychać.

Jeśli okazałoby się, że czynność ta nie przyniosła pożądanych skutków a nasz maluch nadal nie oddycha swobodnie, wtedy należy dwoma palcami (palec wskazujący i środkowy) wykonać pięć uciśnięć klatki piersiowej. Uciśnięcia te powinny być zlokalizowane powyżej miejsca, gdzie mostek łączy się z żebrami. Bardzo ważne jest abyśmy podczas wykonywania tej czynności jednocześnie podtrzymywali główkę dziecka.

Gdy nadal ciało obce pozostaje w drogach oddechowych naszego dziecka, wtedy naprzemiennie wykonujemy uderzenia w plecy i uciśnięcia, do momentu aż dziecko będzie swobodnie oddycha.

W momencie kiedy dziecko straci przytomność, musimy sprawdzić czy widać ciało obce w drogach oddechowych i czy jesteśmy w stanie je udrożnić, usuwając ciało obce palcami. W tym celu kładziemy naszego malucha ma twardej powierzchni. Następnie chwytamy za czoło dziecka, delikatnie pochylamy główkę i ostrożnie unosimy brodę naszego dziecka. W tym miejscu niezwykle ważne jest aby czynności te wykonać delikatnie i ostrożnie. W przeciwnym razie możemy pogorszyć sytuację i wepchnąć ciało obce jeszcze głębiej.

Jeżeli nie udało nam się wydobyć ciała obcego z dróg oddechowych naszego niemowlęcia a dziecko jest nieprzytomne i nie oddycha, musimy przejść do reanimacji.

W tym celu obejmujemy swoimi ustami nos i usta naszego dziecka oraz pięciokrotnie wdmuchujemy mu powietrze. Powinniśmy wtedy zaobserwować uniesienie klatki piersiowej. Długość takiego wdechu to około sekundę, półtora.

W  momencie gdy ta czynność również nie przynosi efektów, podejmujemy kolejny krok, którym jest masaż serca.

Palcem wskazującym oraz środkowym wykonujemy 30 uciśnięć na 1/3 wysokości mostka dziecka. Po czym musimy sprawdzić jamę ustną naszej pociechy aby zobaczyć czy znajduje się tam ciało obce.

Czynność ta wykonujemy naprzemiennie do momentu wydostania się przedmiotu, który zablokował drogi oddechowe dziecka lub do momentu przybycia pogotowia ratunkowego.

W sytuacji gdy nasze działania przyniosą efekt i pozbędziemy się ciała obcego z dróg oddechowych a nasze dziecko zacznie oddychać, ale wciąż nie odzyskało przytomności, wtedy pamiętajmy aby ułożyć je w pozycji bocznej bezpiecznej aż do momentu przybycia służb ratunkowych.

Krztusiec – choroba głównie naszych najmniejszych pociech, czyli małych dzieci i niemowląt. Statystycznie bowiem najczęściej chorują dzieci poniżej pierwszego roku życia.

Jest to bakteryjna infekcja dróg oddechowych, a jej charakterystyczną cechą jest wysoka zakaźność. Tu należy zaznaczyć, że pierwsze objawy pojawiają się zwykle w ciągu 5 do 10 dni od momentu kontaktu dziecka z tymi bakteriami (Bordetella pertussis). A najprostszą formą przenoszenia się wirusa z dziecka na dziecko jest oczywiście droga kropelkowa czyli kichanie i kaszel.

Jakie objawy krztuśca możemy zaobserwować u naszych dzieci?

Przede wszystkim zauważyć musimy, że w tej chorobie objawy występują w kilku etapach, dokładnie w trzech.

Pierwszy etap obejmuje od 1 do 2 tygodni po zarażeniu i obejmuje takie objawy jak:

• Delikatny katar,
• Łagodny kaszel,
• Stan podgorączkowy,
• Czerwone, łzawiące oczy,
• Bezdech – w przypadku chorującego niemowlęcia

Drugi etap obejmuje od 1 do 6 tygodnia (może trwać dłużej, nawet 10 tygodni) i obejmuje takie objawy jak:

• Ciężkie i nasilające się napady kaszlu,
• Kaszel suchy i ostry,
• Napady kaszlu wywoływane takimi czynnikami jak karmienie, płacz czy zabawa
• Kaszel z charakterystycznym dla tej choroby świstem wdechowym, czasem nazywanym jako pianie,
• Silny kaszel może powodować wymioty i czasem dawać wrażenie, że nasze dziecko dusi się kaszlem lub wymiocinami

Trzeci etap trwa od kilku tygodni do kilku miesięcy i nazywany jest odzyskiwaniem zdrowia:

• Jako pierwsze ustępują wymioty,
• Kaszel staje się powoli łagodniejszy i rzadszy,

Pamiętajmy, że objawy mogą się nieco różnić u każdego dziecka. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej jeśli chodzi o najmłodsze dzieci, ponieważ bardzo często kaszel u niemowląt może być bardzo trudny do usłyszenia. Dodatkowo niemowlęta chorujące na krztusiec mogą mieć przerwy w oddychaniu czyli tak zwany bezdech. Infekcja ta bezsprzecznie powinna być poddana konsultacjom z naszym pediatrą gdyż powikłaniem po tej chorobie może być niebezpieczne zapalenie płuc. Infekcja ta jest na ogół łagodniejsza u nastolatków niż u niemowląt i małych dzieci. Łagodny przebieg obserwujemy zwłaszcza u tych dzieci, które zostały zaszczepione przeciwko krztuścowi.

Mononukleoza – choć sama nazwa tej choroby brzmi dość poważnie to jest to, wbrew pozorom popularna choroba, zwłaszcza u dzieci. Inne nazwy tej samej choroby to gorączka gruczołowa albo angina monocytowa. Bez względu na to pod jaką nazwą ją znamy, choroba ta jest zakaźna a za jej wywołanie odpowiada wirus Epsteina-Barr (EBV), pochodzący z grupy wirusów opryszczki, który nauka zna od dawna.

Jak można się zarazić tym wirusem?

Prawda jest taka, że zachorować może każdy, kto będzie miał kontakt z chorobotwórczym czynnikiem. Wirusem tym zarażamy się najczęściej poprzez ślinę (dlatego czasem choroba ta jest nazywana chorobą pocałunków) np. gdy nasze dzieci dzielą się jedzeniem, piją z jednej butelki. Jednak zarazić można się także drogą krwiopochodną, po przez przeszczep narządów i drogą płciową. Dobra informacja jest taka, że choroba ta nie jest groźna. Niemowlaki i nasze najmłodsze pociechy, które zakażą się wirusem EBV, mogą nie mieć żadnych objawów lub będą to tylko łagodne przejawy choroby. Bardzo często mogą także przypominać objawy grypy. Mniej łagodnie przechodzą ten infekcje starsze dzieci nastolatki.

Na jakie więc symptomy zwrócić uwagę?

• Ciągłe zmęczenie,
• Ból gardła (mogą pojawić się białe plamy),
• Bóle mięśni,
• Gorączka,
• Bóle głowy,
• Zmniejszenie apetytu,
• Obrzęk wątroby,
• Obrzęk śledziony,
• Opuchnięte węzły chłonne pod pachami czy wokół szyi,
• Dreszcze,
• Opuchnięte powieki,
• Niedokrwistość,
• Nadwrażliwość na światło

Rzadko zdarza się, że wirus ten może u niektórych dzieci rozwinąć zapalenie opon mózgowych, zapalenie mózgu, zapalenie mięśnia sercowego, małopłytkowość.

Jednak najczęściej choroba ta ustępuje samoistnie po kilku tygodniach (2-4). Powinniśmy pamiętać także, że nie u wszystkich dzieci, które będą miały kontakt z wirusem, wystąpią objaw. Zdarza się, że małe dzieci nie maja żadnych objawów, a mimo to, nadal mogą wirus rozprzestrzeniać i przenosić.

Mononukleozę bardzo łatwo pomylić ze zwykłą infekcjom górnych dróg oddechowych, przeziębieniem czy grypą. Objawem sygnalizującym, że nasze dziecko może chorować na mononukleozę zakaźną jest wysypka. Możemy ją zaobserwować w drugim tygodniu choroby. Taka wysypka to wysypka plamista a czasem grudkowo-plamista, przypominająca, tą którą, możemy zaobserwować przy szkarlatynie. W przypadku objawów sugerujących mononukleozę, zaleca się zawsze kontakt z pediatrą w celu postawienia prawidłowej diagnozy.

Ciekawy i istotny fakt dotyczący mononukleozy jest taki, że jest to choroba jednorazowa. Po tym gdy nasze dziecko zachoruje, uzyskuje całkowitą odporność na tego wirusa.

Migrena – czyli męczący, napadowy, bardzo często pulsujący ból głowy. Długotrwały i męczący. Dokuczający bez względu na to co robimy. Jest to ból, któremu bardzo często towarzyszą dodatkowe dolegliwości.

Ten rodzaj bólu kojarzy nam się głownie z osobami dorosłymi. Jednak okazuje się, że migrena to problem, który dotyka również dzieci. Co ciekawe, migrena we wczesnym dzieciństwie czy przed okresem dojrzewania dzieci, częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Natomiast kiedy mówimy o migrenie u młodych dorosłych i dorosłych, to sytuacja jest odwrotna.

Nam dorosłym bardzo często trudno wykryć, że ból dokuczający naszym dzieciom to właśnie ból migrenowy. Zwłaszcza, że dzieci cierpiące na ten rodzaj bólu głowy, mogą mieć objawy, które różnią się od tych, które towarzysza migrenowym bólom głowy u osób dorosłych. Te właśnie różnice sprawiają, że trudno jest prawidłowo określić co dzieje się z naszym dzieckiem. Zwłaszcza, że dzieci, im mniejsze, tym trudniej im opisać to co odczuwają. Tu warto dodać, że odnotowane są (choć w niewielkim procencie) przypadki migreny u niemowląt.

Wykrycie migrenowych bólów głowy jest trudne, zwłaszcza kiedy rodzic nie jest lekarzem lub nie doświadczył tego rodzaju bólu i nie wie na co szczególnie zwrócić uwagę. Przyjrzyjmy się zatem objawom, które powinny skłonić nas do konsultacji z naszym pediatrom.

 U dorosłych migrena utrzymuje się od kilku (około 4) godzin do nawet kilku dni, u dzieci ból ten może trwać krócej,

 Dziecko skarży się na silny lub umiarkowanie silny ból głowy,

 Ból uniemożliwia naszemu dziecku normalne funkcjonowanie, powoduje opuszczanie szkoły czy innych zajęć, utrudnia koncentracje,

 Ból, na który skarży się dziecko jest pulsujący, jednostronny, męczący,

 U starszych dzieci ból, na który będą się skarżyć może być ciągły, często umiejscowiony nad oczami i obustronny,

 Migrenowy ból głowy u dzieci może powodować, że dziecko będzie odczuwać w tym samym czasie także ból brzucha,

 Dodatkowymi objawami, które wskazywać będą na migrenę są towarzyszące bólom głowy nudności, wymioty, bardzo często nadwrażliwość na światło i na dźwięk, które dodatkowo potęgują ból,

 Migrena u dzieci może także prowadzić do problemów z wyraźnym widzeniem, zawrotami głowy czy ogromnymi problemami z koncentracjom

 Niewielki procent dzieci doświadcza także aury (zaburzenia widzenia, zaburzenia mowy, uczucie zdrętwienia głowy, twarzy, ramion), która poprzedza pojawienie się migreny u dorosłych

Co prawda nie ma badań, które moglibyśmy wykonać, a one jednoznacznie wskażą, że problem z którym boryka się nasze dziecko to migrena. Jednak doświadczony lekarz po rozmowie z dzieckiem (lub rodzicem, w przypadku maluchów) o specyfice i objawach bólu oraz reakcji na leki czy terapie, oraz po zebraniu wywiadu rodzinnego (migrena najczęściej jest dziedziczna) i przeanalizowaniu jak ból wpływa na życie i codzienne funkcjonowanie dziecka, bez problemu odczyta chorobę.

Dziś ogromnie trudny temat. Temat, o którym ostatnio, na szczęście coraz więcej rozmawiamy, coraz częściej pojawiają się miejsca i fundacje gdzie możemy znaleźć fachową pomoc.

Dziś tematem będzie doświadczenie straty – poronienie.

Z definicji poronienie to nieoczekiwane zakończenie ciąży. Zaznaczyć tu trzeba, że zdecydowana większość poronień jest poza jakąkolwiek kontrolą kobiety i występuje samoistnie. Dzieje się tak, gdy płód przestaje rosnąć. Za około połowę strat w pierwszym trymestrze (do 13 tygodnia) odpowiedzialne są aberracje chromosomowe. A zdecydowana większość problemów chromosomalnych jest przypadkowa. Istnieje jednak kilka czynników, które podwyższają nasze ryzyko doświadczenia straty i są to np.:

• Wiek kobiety,
• Wcześniejsze doświadczenie straty,
• Wrodzona choroba serca,
• Infekcja,
• Nieprawidłowości związane z funkcjonowaniem macicy lub szyjki macicy,
• Ciężkie i przewlekłe choroby nerek,
• Nieleczona cukrzyca,
• Zaburzenia równowagi hormonalnej,
• Choroby tarczycy,
• Niedożywienie,
• Zaburzenia w pracy układu odpornościowego,
• Nadmierne korzystanie z używek takich jak alkohol, tytoń czy narkotyki

W praktyce strata to najczęściej ogromna trauma, smutek i prawdopodobnie szereg nieuporządkowanych myśli, niezrozumiałych uczuć i doświadczenie, które nigdy nie jest proste do przejścia. Chyba każda kobieta, która doświadczyła straty, zwłaszcza jeżeli mówimy o ciąży wyczekanej, planowanej i chcianej, zgodzi się, iż powrót do zdrowia fizycznego to jedno. Ból fizyczny, problemy ze snem i wyczerpanie – są uciążliwe, jednak prawdziwym wyzwaniem staje się wtedy powrót do równowagi psychicznej.

Po traumie jaką jest doświadczenie straty, najprostsze czynności stają się wyzwaniem, często ponad nasze siły.
Towarzyszy nam wtedy poczucie osamotnienia. Wydaje nam się, że jesteśmy jedyną osobą, która przeżywa i rozumie tą tragedię w pełni. Prawda jest taka, że poronienia są niestety powszechnym zjawiskiem, a porody martwego dziecka zdarzają się częściej niż nam się wydaje. Cały problem kobiet polega na tym, że nie rozmawiamy o naszych odczuciach, nie zbyt często i niechętnie dzielimy się tak intymną sprawą, nawet z najbliższymi. Przez to zostajemy z całym bólem same. Nie dostając wsparcia i nie dając go kobietom z podobnym doświadczeniem. To błędne koło, które prawdopodobnie wynika z obwiniania siebie za sytuację. Poczucie winy jest co prawda naturalną reakcją, jednak musimy zdać sobie sprawę z tego, że są takie doświadczenia, ma które kompletnie nie mamy wpływu. Po prostu się dzieją i nie ma winnego.
Zanim zaczniemy zastanawiać się co z nami nie tak? Dlaczego mnie się to przytrafiło? Warto znaleźć przyczynę, która doprowadziła do straty. Pełna diagnostyka medyczna to najlepszy sposób.

W tym miejscu muszę dodać, że po stracie powinnyśmy pozwolić sobie na żałobę. Na niebycie w formie. Na gorszy czas. Tak po prostu. Oczywiście z czasem prawdopodobnie będziemy sobie z tą sytuacją radzić lepiej. Żałoba nie jest ani prostym ani szybkim procesem. Jest za to procesem koniecznym.

Sezon infekcyjny niestety wciąż nie mija. Przeziębienie czy grypa to codzienność również w przedszkolach i szkołach naszych dzieci. Dziś przyjrzymy się wirusowi, który ostatnio znów daje o sobie znać, a jego nazwa brzmi dość tajemniczo. Myślę, że niewiele osób kojarzy tę chorobę, jednak warto dowiedzieć się o niej coś, ponieważ jej objawy choć ostatecznie nie muszą być groźne to mogą nas naprawdę przestraszyć.

Zacznijmy o tego, że wirus BACM (Benign Acute Childhood Myositis) czyli łagodne ostre dziecięce zapalenie mięśni – nie jest nowym wirusem. Choroba ta została opisana już pod koniec lat 60-tych dwudziestego wieku i nosiła nazwę epidemii mięśni podudzia. Jest to schorzenie występujące rzadko, jednak w ostatnim czasie znów się pojawia. Na szczęście jest to również schorzenie przemijające, na ogół całkowicie odwracalne.

Objawy najczęściej w pierwszych godzinach przypominają objawy grypy lub wirusów grypopodobnych. Dzieci wysoko gorączkują, pojawia się ból gardła, katar, delikatny kaszel, ogólne rozbicie i osłabienie. Rzadziej towarzyszyć temu wirusowi mogą również nudności, bóle mięśni czy wymioty. Niepokojący objaw, sugerujący jednoznacznie BACM pojawia się zwykle po dwóch lub trzech dniach od wystąpienia pierwszych objawów i jest to silne osłabienie mięśni i  bardzo duży ból łydek, który najbardziej dokuczliwy jest po okresie spoczynku, czyli najczęściej rano, po przebudzeniu. Dzieci uskarżają się na tak silny ból, który uniemożliwia im chodzenie czy nawet poruszanie nogami. Bóle, które dopadają nasze dzieci przy BACM zwykle są symetryczne. Prawie zawsze charakteryzują się nagłym początkiem. Mimo, iż ból łydek jest bardzo intensywny i dokuczliwy, ustępuje samoistnie już po około 2-3 dniach, a całkowity powrót do zdrowia u naszego dziecka trwa około tygodnia.

Ostre łagodne zapalenie mięśni jest chorobą, która mimo niepokojących objawów ma zazwyczaj bardzo dobre rokowania i nie wymaga trudnej czy skomplikowanej diagnostyki. Oczywiście wizyta u lekarza jest konieczna do postawienia prawidłowej diagnozy jednak samo leczenie jest leczeniem objawowym. A dziecko jeśli jego stan ogólny jest dobry,  nie wymaga hospitalizacji.

Zaleca się najczęściej podawanie leków przeciwbólowych i ograniczenie aktywności fizycznej. Dużo odpoczynku i leżenia w łóżku, aby umożliwić mięśniom regenerację.

Co ciekawe, choroba ta atakuje właściwie tylko dzieci, a grupą, która narażona jest najbardziej na zachorowanie to grupa chłopców w wieku od 6 do 9 lat – jest to ponad 70% wszystkich odnotowanych przypadków BACM.

Nie można bagatelizować żadnych objawów chorobowych, więc pamiętajmy, że wszystkie objawy powinniśmy konsultować z naszym pediatrom. Przyczyny bólu łydek mogą być różne i zawsze powinny być zgłaszane lekarzowi.