Kategoria: Dieta

Chyba każdy przyszły rodzic i rodzic niemowlaka słyszał lub doświadczył problemu jakim może być kolka niemowlęca. Jest to zazwyczaj ogromny stres dla rodziców, ponieważ cierpienie dziecka jest dużym obciążeniem psychicznym. Epizody kolki zazwyczaj pojawiają się wieczorami co może potęgować całodzienne zmęczenie u rodziców maluszka. Pocieszeniem niech będzie fakt, że najgorszy okres związany z kolkami u naszego niemowlaka ma swoje apogeum około szóstego tygodnia życia dziecka i znacznie się zmniejsza w czwartym miesiącu.

A jakie zachowanie dziecka sugeruje, że nasze niemowlę może cierpieć z powodu kolki? O kolce mówimy, gdy dziecko bardzo dużo płacze. Ale co to znaczy konkretnie? Przecież wszystkie maluchy płaczą i to zazwyczaj często, gdyż jest to jedyny sposób komunikacji jaki w tym wieku znają. Obserwując naszego malucha zauważymy różnice w płaczu, zwłaszcza w jego intensywności. Jeśli nasz niemowlak płacze dłużej niż 3 godziny w ciągu dnia, przez co najmniej 3 dni w tygodniu, poza płaczem jest zdrowe i nic innego mu nie dolega, to najprawdopodobniej, to właśnie jest kolka. Pojawia się zazwyczaj popołudniami i wieczorem. Podczas kolki płacz dziecka jest bardzo trudny do uspokojenia, większość sposobów, które zazwyczaj działały uspokajająco na nasze dziecko, teraz nie działają. Płacz podczas kolki jest tak intensywny, że może przypominać bardziej krzyk lub wyraz bólu. Buzia dziecka się czerwieni a piąstki zaciskają. Maluszek może podciągać kolana do swojego brzucha lub wyginać plecy. Możemy także usłyszeć burczenie w brzuchu dziecka.

Niestety wciąż nie wiemy dokładnie co powoduje kolki u niemowląt. Naukowcy wykluczyli podłoże genetyczne i ewentualne powikłania związane z ciążą lub porodem, ale samych przyczyn wciąż nie ustalono. Podejrzewa się, że niektóre kolki u niemowląt mogą być spowodowane trudnościami w trawieniu, spowodowanymi jeszcze nie w pełni wykształconym i ukształtowanym układem pokarmowym lub alergiami pokarmowymi.

Jak pomóc dziecku podczas kolki?

• Delikatnie kołysz maluszka przez ramię,
• Trzymaj i przytulaj dziecko podczas ataków płaczu,
• Karm dziecko jak zawsze,
• Trzymaj dziecko w pozycji pionowej podczas karmienia, aby unikać połykania przez nie powietrza,
• Kąp dziecko w ciepłej wodzie,
• Możesz kołysać malucha w wózku lub koszu Mojżesza,
• Włącz dziecku misia szumisia, suszarkę lub biały szum z internetu,
• Masuj brzuszek malucha ciepłymi dłońmi, aby rozluźnić mięśnie brzucha i pobudzić pracę jelit,
• Pomóc może termofor z pestek wiśni,
• Pomóc mogą także kropelki na kolkę i probiotyki

Miód – to chyba najsłodszy dar natury jaki istnieje. Nie bez powodu nazywany jest często płynnym złotem. To, że przyciąga aromatycznym zapachem, słodkim smakiem i złocistym kolorem to jedno, ale miód to także podstawa większości ziołowych leków. Świetnie sprawdza się też w domowych sposobach leczenia przeziębienia, bólu gardła, kaszlu a nawet na skaleczenia czy drobne rany.

Niewątpliwie miód to zdecydowanie same korzyści dla naszego zdrowia, jednak co z podawaniem miodu naszym dzieciom? Czy miód jest dla nich równie zdrowy jak dla nas dorosłych? Czy ten spożywany już w starożytnych cywilizacjach nektar mogą jeść najmłodsi? Otóż nie. Według Amerykańskiej Akademii Pediatrii nie powinniśmy wcale podawać miodu naszym dzieciom, jeśli nie ukończyły 12 miesiąca życia. Dodatkowo akademia nie zaleca podawania tego słodzika dzieciom poniżej 2 roku życia.

Wszystkie te zalecenia wynikają z troski o bezpieczeństwo naszych maluchów. Musimy bowiem wiedzieć, że miód może zawierać toksyczne dla niemowląt bakterie, które będą powodować zatrucie pokarmowe. Chodzi konkretnie o zatrucie jadem kiełbasianym, które w przypadku dzieci poniżej 24 miesiąca życia jest bardzo groźną sytuacją. Sytuacją, która może skończyć się nawet śmiercią. Dodatkowo miód u maluchów może powodować alergie.

A co ze zdrowotnymi właściwościami dla dzieci, które ukończyły drugi rok życia?

Tu sytuacja jest już inna. Zaleca się korzystać z dobrodziejstw tego nektaru, pamiętając o wybieraniu miodu z bezpiecznych, sprawdzonych, certyfikowanych i najlepiej lokalnych dostawców.

Wiemy, że miód to nie tylko słodzik i pyszny dodatek do herbaty, jakie więc jeszcze ma korzyści dla naszych starszych dzieci?

• Miód – zawiera witaminy, minerały i aminokwasy, które sprzyjają rozwojowi dzieci, zwłaszcza w okresie, kiedy rosną.
• Miód- wspomaga odporność, ponieważ zawiera właściwości przeciwutleniające. A przeciwutleniacze zapobiegają ryzyku wielu chorób.
• Miód – daje długotrwałą energię, dzieję się tak, ponieważ miód to głównie naturalne cukry.
• Miód – to naturalny środek przeciwbakteryjny, zabija szkodliwe grzyby i bakterie.
• Miód- pomaga w gojeniu się ran, konkretnie pomaga w uwolnieniu się tlenu z rany co przyspiesza gojenie.
• Miód – może kojąco działać na trawienie, pomagając tym samym łagodzić skutki biegunki.
• Miód – chroni wątrobę przed uszkodzeniami, tworzy coś w rodzaju tarczy przed niektórymi uszkodzeniami czy chorobami.
• Miód – działa kojąco na podrażnione, chore gardło. Może wyciszać uporczywy kaszel i łagodzić ból gardła.
• Miód – mała łyżeczka przed snem może ułatwiać dzieciom zasypianie.

Miód to z pewnością zdrowszy zamiennik cukru. To porcja słodkiego zdrowia, która podawana z umiarem i rozwagą niesie za sobą same korzyści dla naszych dzieci.

Jak wiemy istnieją dwa typy cukrzycy: typ 1 i typ 2. Wiedzieć musimy także, że  każdy z nich ma inne przyczyny, czynniki ryzyka i powikłania. I mimo, że choroba cukrzycowa kojarzy nam się głownie z osobami dorosłymi, to niestety, chorują także dzieci. Sytuacja w przypadku dzieci jest o tyle niebezpieczna, że o ile typowe objawy pojawiają się na pewnym etapie choroby i je jesteśmy w stanie zauważyć, o tyle wczesne symptomy cukrzycy u naszych dzieci, bardzo łatwo przegapić.

Na początek przyjrzymy się różnicą jakie są miedzy tymi dwoma schorzeniami.

Cukrzyca typu 1 – to choroba autoimmunologiczna, co oznacza, że atakuje nas nasz własny układ immunologiczny (odpornościowy). Konkretnie atakuje komórki trzustki zatrzymując jej naturalną produkcje insuliny. A ta jest bardzo ważna – pomaga w procesie przedostania się cukru z krwioobiegu do poszczególnych komórek naszego organizmu. Problem pojawia się kiedy chora trzustka nie wytwarza insuliny. Cukier może gromadzić się w naszej krwi bez niej, co jest niebezpieczne. Na ten typ cukrzycy częściej chorują właśnie dzieci i nastolatkowie wkraczający w dorosłość.  Niestety przyczyny powodujące tę chorobę, na ten moment pozostają zagadką. Niektóre badania podpowiadają, że być może należy wziąć pod uwagę czynniki środowiskowe i genetyczne.

Cukrzyca typu 2 – o cukrzycy typu 2 mówimy, kiedy problemem jest brak reakcji ze strony naszego organizmu na wytwarzaną insulinę. Organizm nie jest w stanie prawidłowo wykorzystać wytworzonej insuliny, a co za tym idzie nie jest w stanie także zadbać o prawidłowy poziom naszego cukru we krwi. Ryzyko wystąpienia tego typu cukrzycy rośnie wraz z wiekiem i wagą. Zauważa się zależność cukrzycy typu 2 z występowaniem otyłości. Ten typ choroby u dzieci występuje zdecydowanie rzadziej. Czynniki jakie sprzyjają rozwojowi tej choroby to przede wszystkim: nadwaga i predyspozycje genetyczne.

Jakie objawy powinny wzmożyć naszą czujność względem naszych dzieci?

1. Zwiększona potrzeba picia wody, czasem także jedzenia (bez względu na to ile je),
2. Zwiększona potrzeba wizyt w toalecie. To bezpośredni skutek dużej ilości wypitych płynów, jednak jest to również powód do obserwacji naszej pociechy.
3. Zdecydowana zmiana w poziomie energii naszych dzieci, spadek tej energii i czasem ekstremalne zmęczenie, które się powtarza. To również sygnał alarmowy.
4. Problemy z wyraźnym widzeniem. Cukrzyca może powodować puchnięcie soczewki oka, co powoduje rozmazanie wizji i problemy z koncentracją.
5. Problemy z wagą. Wahania jakie obserwujemy u naszego dziecka (spadek wagi w przypadku typu 1 i wzrost, w przypadku typu 2), często mogą poprzedzać chorobę cukrzycową.
6. Nudności, biegunka, wymioty – to także może świadczyć o tej chorobie.
7. Słabo i powoli gojące się rany, również sugerują możliwe problemy w tym temacie.
8. Ciemnienie skóry w fałdach np. szyi czy pach.
9. Drętwienie lub mrowienie w stopach.
10. Owocowy oddech dziecka – to potencjalnie zagrażający życiu objaw. Może być skutkiem cukrzycowej kwasicy ketonowej.

Pamiętajmy, że cukrzyca typu 1 może rozwinąć się szybko, w ciągu kilku tygodni czy miesięcy i może mieć ciężki przebieg. Natomiast cukrzyca typu 2 wręcz odwrotnie, rozwija się powoli i dzieci przez długi czas mogą nawet nie odczuwać jej skutków, a diagnoza nie rzadko stawiana jest przy okazji innych wizyt lekarskich.  Obserwujmy nasze dzieci i bądźmy czujni.

Woda to główny składnik w organizmie człowieka. Stanowi około 65 % naszej całkowitej masy ciała.  Bez wody nie ma życia. Nasz organizm nieustannie traci zapasy wody, dlatego tak ważne jest abyśmy te zapasy regularnie uzupełniali, zwłaszcza latem. Na zbyt szybką utratę tych zapasów szczególnie narażone są małe dzieci i osoby starsze.

Przed nami kolejna fala upałów. Podczas upałów bardzo ważne jest aby nawadniać organizm.

Pamiętajmy, że nasze dzieci potrzebują wody do utrzymania prawidłowego funkcjonowania organizmu. Woda pozwala regulować temperaturę ciała. Podczas aktywności fizycznej lub w czasie upałów nasze maluchy narażone są na przegrzanie. Prawidłowo nawodniony organizm ma na to sposób-  mózg ostrzega gruczoły potowe, aby produkowały pot, który będzie ochładzał ciało poprzez parowanie potu ze skóry, jednak kiedy dzieci nie piją wystarczającej ilości  wody ciało nie jest w stanie samo się ochłodzić.

Nie od dziś wiadomo, że woda nie jest ulubionym napojem dzieci. Dużo atrakcyjniejsze wydają się soki czy inne słodkie napoje. To nie do końca dobre rozwiązanie. Słodkie napoje nie gaszą pragnienia a uzupełnienie zapasów wody z nich jest znikome. Najlepszy rozwiązaniem będzie czysta woda, ale jeżeli nasze dziecko nie chce jej pić to spróbujmy urozmaicić ja na przykład dodając do niej owoce (np. cytrynę, pomarańcze, truskawki, maliny itp.) ogórka czy mięte.

Ile wody potrzebują nasze maluchy?

– niemowlęta do szóstego miesiąca życia – zasadniczo uzupełniają swój zapas wody z mleka matki lub mleka modyfikowanego – w czasie upałów można jednak podać naszemu dziecku między 100 a 190 mililitrów,

– niemowlęta między 6 a 12 miesiącem życia – 800 do 1000 mililitrów wody,

– dzieci od 1 do 3 roku życia – 1,25 l,

– dzieci między 3 a 6 rokiem życia – 1,6 l,

– dzieci między 6 a 9  rokiem życia – 1,75l,

– dzieci miedzy 9 a 12 rokiem życia – 2,1 l,

– dzieci między 12 a 15 rokiem życia – 2,35 l,

– dzieci między 15 a 18 rokiem życia – 2,5 l

Zasada jest generalnie taka: na jedną spożyta kalorie powinniśmy wypić 1 mililitr wody. Jest to trudne zadanie, jednak warto pamiętać o regularnym nawadnianiu, aby uniknąć kłopotów takich jak odwodnienie.

Jakie są objawy odwodnienia?

Odwodnienie u małych dzieci objawia się zwykle widocznymi sygnałami takimi jak:

– zwiększona senność,

– wklęsłe ciemiączko,

– brak łez podczas płaczu,

– widocznie mniejsze oddawanie moczu (sucha pieluszka),

U starszych dzieci możemy zaobserwować:

– suche bądź lepkie usta,

– rozdrażnienie,

– senność,

– zmniejszone ilość oddawanego moczu lub jego ciemna barwa,

– ból głowy,

– zawroty głowy,

– skurcze,

– szybki puls,

– zaczerwienienie skóry

Utrata wody z organizmu czyli odwodnienie może być bardzo niebezpieczne.  Teraz, latem, kiedy większość dni jest gorąca, a czasem nawet upalna, musimy wzmożyć naszą czujność i nie zapominać o uzupełnianiu płynów. Bądźmy czujni i uważni. Kontrolujmy ilość przyjmowanych płynów przez  nasze dzieci, ale również przez nas samych. Woda to bezcenny składnik naszej diety.

Alergia, to coś co tak naprawdę może dotknąć każdego z nas. Nie ma znaczenia wiek, płeć czy jakiekolwiek inne czynniki. Prawdą jednak jest, że alergie częściej występują u dzieci. Kolejny fakt, to to, że alergię raczej występują rodzinnie, a konkretny powód ich występowania nie jest do końca jasny. Natomiast wiadomo, że alergie są spowodowane przez problemy z naszym układem odpornościowym. Zdarza się bowiem, że nasz układ odpornościowy reaguje na „fałszywy alarm” ze strony organizmu i w ten sposób wywołuje alergię. Chodzi o to, że układ odpornościowy broni nas przed atakami różnych szkodliwych dla naszego zdrowia wirusów i bakterii. Czasem źle rozpoznaje przeciwnika i gwałtownie reaguje na przeciwnika, który wcale nie musi być dla nas śmiertelnym zagrożeniem, jak na przykład kurz czy różne pyłki.

Teraz, kiedy robi się coraz cieplej na dworze, a przyroda budzi się do życia po zimie, wielu rodziców może zauważyć, że nasze dzieci uporczywie kichają, dmuchają nos i przecierają oczy. Czy to już alergia? Przyjrzyjmy się objawom jakie mogą wskazywać na alergię u naszych pociech.

• Zatkany nos i katar – to jeden z podstawowych objawów alergii u dzieci. Zwężenie dróg oddechowych powoduje swędzenie i uczucie pełnego zatkanego nosa. Dodatkowy śluz, który wytwarza nos, będzie spływał w postaci kataru lub ściekał po tylnej części gardła, powodując jego podrażnienie. Dodatkowo, w rekcji na alergię mogą puchnąć tkanki zatok i powodować ból.

• Kichanie – niestety, ale prawie wszystko co powoduje podrażnienie śluzówek nosa naszego malucha, będzie wywoływać kichanie. W ten sposób organizm wydala niechciane drobnoustroje, które podrażniają nasze nozdrza.

• Swędzące gardło i nos – w momencie, w którym organizm naszego dziecka wchodzi w kontakt z alergenami takimi jak roztocza czy pleśń, wtedy organizm dziecka uwalnia histaminę, a to z kolei powoduje mniejsza wydolność układu oddechowego dziecka.

• Łzawiące, piekące lub swędzące oczy – podrażnione oczy naszego dziecka to sygnał, że jego organizm prawdopodobnie wytwarza za dużo łez, próbując oczyścić oczy z alergenu. Obrzęk czy pieczenie, swędzenie oczu naszego malucha mogą powodować takie alergeny jak dym, roztocza, zarodniki i sierść naszych zwierząt domowych.

• Kaszel – kaszel w alergii jest tylko reakcją układu odpornościowego dziecka na alergen. Tutaj trzeba zwrócić uwagę, że astma także daje objawy w postaci kaszlu. Jeśli więc zaobserwujemy u dziecka ciężki i świszczący oddech połączony z uciskiem w klatce piersiowej może to być objaw astmy. Astma jest zwykle synonimem świszczącego oddechu. Objawy astmy i reakcji alergicznych w drogach oddechowych i płucach są podobne. Mianowicie oba te schorzenie mogą powodować obrzęk i zwężenie dróg oddechowych, powodując dalszy rozwój śluzu.

• Wysypka skórna – swędząca, zaczerwieniona, sucha skóra, również może być objawem alergii. Często objawy te mogą sugerować nam, że skóra weszła w kontakt z alergenem, który został zaatakowany przez układ odpornościowy dziecka. Częstym alergenem wśród dzieci są materiały syntetyczne.

• Zadyszka – problemy ze swobodnym oddychaniem, są ściśle związane z alergiami, głownie chodzi tu o pyłki i zarodniki pleśni. Zadyszka może być także objawem astmy.

• Wymioty – to najczęstszy objaw występujący u naszych dzieci podczas alergii pokarmowych. Nudności i wymioty to reakcja organizmu na kontakt z pokarmem lub substancjom w nim zawartą. Która została uznana przez układ odpornościowy dziecka, za zagrożenia.

• Zaburzenia żołądkowe – to także objaw alergii pokarmowych. Organizm reagując na zagrożenie uwalnia histaminę wraz z innymi substancjami, a to może wywoływać reakcję, która potrafi prowadzić do biegunki, bólu brzucha, nudności i wymiotów.

Jeśli podejrzewamy, że nasze dziecko może mieć alergię, a dodatkowo zaobserwowaliśmy którykolwiek z powyższych objawów warto umówić dziecko na wizytę do lekarza, który potwierdzi lub wykluczy alergię. Pamiętajmy, że nierozpoznana i nieleczona alergia może utrudniać naszemu dziecku codzienne funkcjonowanie.