Czy to ospa wietrzna?

Chociaż sezon czyli zdecydowana większość zachorowań na ospę wietrzną przypada na przedwiośnie i wiosnę to jednak dwa ostatnie miesiące w roku również sprzyjają tej chorobie zakaźnej.

Ospa wietrzna jest infekcją wirusową, cechującą się wysoką zakaźnością. Kiedyś była dość częsta i powszechna, dziś występuje rzadziej, ponieważ mamy skuteczne szczepionki przeciw tej chorobie. Zauważyć należy jednak, że od paru lat zaobserwować możemy wzrost zachorowań i spadek szczepień. Większość dzieci choruje w sposób łagodny i bez konsekwencji powikłań, zwłaszcza jeśli są to maluchy do 10 roku życia. Układ odpornościowy dzieci do tego wieku radzi sobie z infekcjom najlepiej. Wytwarza przeciwciała, które zwalczają wirusa, a co najważniejsze, w następstwie przebytej infekcji zapewnia przed chorobą ochronę już na całe życie. Niezwykle rzadko zdarza się bowiem, aby chorować na ospę więcej niż raz w życiu.

Jakie objawy będą świadczyły o zakażeniu ospa wietrzna?

– ogólne złe samopoczucie,

– utrata apetytu,

– obrzęk węzłów chłonnych,

– wysoka gorączka,

– ból gardła,

– ból brzucha,

– ból głowy,

 

Jednak najbardziej charakterystycznym objawem, wskazującym na infekcje jest wysypka.

Pojawia się zazwyczaj 1 -2 dni po wystąpieniu wcześniej wymienionych objawów.

Początkowo zauważyć możemy na ciele dziecka plamy. Mogą być szare, fioletowe, brązowe na ciemniejszej karnacji lub czerwone jeśli skóra naszego dziecka jest jasna. W następnym etapie plamy na skórze będą się rozwijać w skupiska, na których pojawią się małe pęcherze. Najczęstsze miejsca w których się w pierwszej kolejności to klatka piersiowa dziecka, brzuch, plecy i twarz. Jednak z czasem zmiany pojawia się na całej skórze dziecka, łącznie ze skórą głowy.

Pojawiające się pęcherze są uciążliwe i ich cechą charakterystyczną oprócz wyglądu jest to, że niezwykle mocno swędzą. Kiedy starsze zmiany goja się i zasychają, pojawiają się w ich miejsce nowe. Większość zmian w postaci strupów zasycha po 7-10 dniach, ale samo ich odpadanie i całkowite zagojenie się skóry może potrwać nawet kilka tygodni.

Należy niezwykle uważać, gdyż mocno swędzące zmiany powodują chęć ich drapania co u dzieci, zwłaszcza małych może być trudne do powstrzymania. Rozdrapane rany po infekcji lub takie, które ulegają zakażeniu pozostawiają trudne do zagojenia się blizny.

Choroba ta najbardziej zakaźna jest około dwóch dni przed pojawieniem się wysypki, aż do czasu gdy wszystkie pęcherze i strupy na ciele dziecka całkowicie wyschną czyli około tygodnia. Dobra informacja jest taka, że najczęściej dzieci chorują łagodniej niż dorośli i ryzyko powikłań u naszych pociech jest stosunkowo niewielki.

 

Leczenie ospy wietrznej skupia się na łagodzeniu objawów. Głownie gorączki i swędzenia. Pamiętać należy także o tym, aby dziecko podczas choroby przyjmowało dużą ilość płynów i sporo odpoczywało.

Bardzo rzadko zdarza się, aby dzieci chorujące na ospę wietrzną wymagały hospitalizacji.

 

Prawidłowa ilość kalorii w diecie dziecka

Kalorie – myślimy o nich najczęściej w kontekście ich redukcji.  Jednak kalorie nie są dla nas czymś złym. Kaloria jest jednostką miary. Miary energii, którą nasze ciało może uzyskać z posiłków, które mu dostarczamy w jedzeniu i piciu. Oczywiście w momencie gdy spożywamy większą ilość kalorii niż nasz organizm jest w stanie spalić poprzez aktywność, wtedy może pojawić się problem z przyrostem masy ciała.

Prawda jest taka, że właściwie prawie wszystko co jemy i pijemy ma w sobie kalorie. Jedne produkty maja ich niewiele w dużej ilości produktu, inne wręcz odwrotnie, w niewielkiej ilości produktu zawierają mnóstwo kalorii.

Jak więc prawidłowo zadbać o dietę naszych dzieci? Ile kalorii powinny przyjmować aby odżywiać się zdrowo? Aby rozwijały się prawidłowo do swojego wieku? Czy płeć naszego dziecka ma znaczenie jeśli chodzi o potrzeby kaloryczne?

Nasze dzieci są jak wiemy różne, również rozwijają się w innym, choć wciąż prawidłowym dla wieku tempie. A więc nie ma jednej rygorystycznej miary kalorycznej dla konkretnego wieku dziecka.

Dodatkowo w okresie dojrzewania dziewczynki mogą potrzebować więcej energii czyli kalorii niż po za tym okresem. Na ogół jednak to chłopcy są tą grupą, która potrzebuje tych kalorii więcej. Jeszcze inne zapotrzebowanie (większe) będą miały nasze dzieci, jeśli regularnie uprawiają aktywność fizyczną.

Przyjrzyjmy się zatem jak przedstawia się zapotrzebowanie kaloryczne dzieci w poszczególnym wieku:

  • Pierwszy rok życia naszego dziecka:

– 0-3 miesiące to około 120 kcal/ na kilogram masy ciała

– 4-6 miesięcy to około 110 kcal/ na kilogram masy ciała

– 7-9 miesięcy to około 100 kcal/ na kilogram masy ciała

– 10 -12 miesięcy to około 90 kcal/ na kilogram masy ciała

  • 1-3 lata to około 1300 kcal dziennie,
  • 4-6 lat to około 1700 kcal dziennie,
  • 7-10 lat to około 2400 kcal dziennie,
  • 11-14 to u dziewczynek około 2200 kcal dziennie u chłopców około 2700 kcal dziennie,
  • 15-18 to przedział między 2100 a 2800 kcal dziennie w zależności od trybu funkcjonowania naszych dzieci i intensywności aktywności fizycznej jaką prowadzą bądź nie.

Należy pamiętać aby dieta naszych dzieci nie tylko zaspokajała codzienne zapotrzebowanie kaloryczne ale także aby była urozmaicona i zawierała substancje odżywcze odpowiednie do wieku naszych dzieci. Maluchy rozwijają się bardzo szybko więc ich zapotrzebowanie kaloryczne będzie większe.

Unikajmy podawanie dzieciom jedzenia typu fast food. Im młodsze dziecko tym większe prawdopodobieństwo, iż jedzenie tego typu może spowodować dolegliwości żołądkowo-jelitowe. Oprócz nieprzyjemności jakie to za sobą niesie, może także prowadzić do niedoboru minerałów i witamin w organizmie naszych dzieci.

Pamiętajmy! Dzieci nie powinny być poddawane żadnym rygorystycznym dietom. Kontrolujmy jakość i ilość przyjmowanych przez nasze pociechy pokarmów i zachęcajmy je do regularnej, nawet delikatnej aktywności fizycznej.

 

 

 

 

 

Zapalenie piersi

Zapalenie piersi, to bolesne i dość nieprzyjemne schorzenie dotyka najczęściej kobiety karmiące (zwykle w pierwszych sześciu miesiącach karmienia) piersią. Jednak problem ten może dotyczyć w rzadszym stopniu także kobiet, które nie są w okresie laktacji oraz może wystąpić także u mężczyzn. Zapalenie piersi zwykle spowodowane jest infekcją. To uwięzione w piersi mleko jest najczęstszą przyczyną problemu, ale przyczyny mogą być również inne.

Czasem zdarza się, że za zapalenie piersi odpowiedzialny jest zatkany przewód mleczny. Dzieje się tak, kiedy dziecku nie udaje się podczas karmienia całkowicie opróżnić piersi. Wtedy może dojść do zatkania kanału mlecznego co z kolei powoduje cofanie się mleka, efektem będzie infekcja piersi.

Przyczyna naszego bólu mogą być także bakterie, które przedostaną się do piersi. Mogą tam trafić wprost z powierzchni naszej skóry lub z jamy ustnej naszego malucha. Przedostając się do naszych przewodów mlecznych po przez pękniętą skórę lub przez otwory mleczne. Zalegające w piersi mleko to idealna pożywka dla różnego rodzaju bakterii.

 

Czynniki, które zwiększają ryzyko wystąpienia zapalenia piersi to:

  • Palenie papierosów,
  • Złe nawyki żywieniowe,
  • Uciskanie piersi, np. przez zbyt obcisły stanik, co może znacznie ograniczać drożność kanałów mlecznych,
  • Nadmierny stres,
  • Przemęczenie,
  • Wcześniejsze wystąpienie zapalenia piersi,

 

Objawy wskazujące na zapalenie piersi:

  • Ból piersi,
  • Zaczerwienienie,
  • Uczucie ciepła w piersi,
  • Obrzęk,
  • Dreszcze,
  • Gorączka,
  • Tkliwość piersi,
  • Uczucie pieczenia w piersi,
  • Pogrubiona tkanka piersiowa,
  • Ogólne złe samopoczucie

 

Niestety schorzenie to jest bolesne i nieprzyjemne, wymaga konsultacji lekarskiej i najczęściej również kuracji antybiotykowej. Dodatkowe zalecenia to nieprzerywanie karmienia. Taka kontynuacja może być trudnym wyzwaniem, ale pozwala opróżnić kanały mleczne i przyspieszyć gojenie.

 

Skóra dziecka zimą

Mamy środek grudnia, za oknem u większości z nas zimowa aura w pełni. Śnieg i mróz nie odpuszczają, a to cudowna okazja, zachęcająca do zimowych spacerów, zwłaszcza z dziećmi. Dzieci uwielbiają zabawy w śniegu, jazdę na sankach, bitwę na śnieżki, lepienie bałwana czy robienie orzełków na śniegu. Podczas takiej zabawy musimy jednak pamiętać, że zimą, kiedy temperatura spada, spada także wilgotność powietrza. To bardzo często przyczyna wysuszenia skóry u dzieci. Najbardziej delikatną i najwrażliwszą skórę mają niemowlęta. Musimy wiedzieć, że skóra maluszków jest dużo cieńsza niż skóra starszych dzieci czy dorosłych. A przez to jest dużo bardziej narażona i podatna na wysuszenie.

O skórę niemowląt musimy dbać wyjątkowo nawet, jeśli nasze dziecko nie ma szczególnie suchej czy wrażliwej skóry. Kluczem do tego jest utrzymanie prawidłowego nawilżenia skóry malucha, bez względu na warunki atmosferyczne.

 

Co wysusza skórę naszego dziecka?

  • Niska temperatura,
  • Niska wilgotność powietrza,
  • Klimatyzatory,
  • Suche powietrze z grzejników,
  • Długie i ciepłe kąpiele,
  • Mniejsza ekspozycja na słońce, oznacza mniejszą ilość witaminy D, która wspomaga skórę naszego dziecka i działa przeciwzapalnie,
  • Przegrzewanie dziecka, gdy ubieramy je za ciepło,
  • Odzież, wykonana z materiałów, które mogą podrażniać skórę naszego malucha

 

Pamiętajmy jednak, że jeżeli nasze dziecko wcześniej miało problemy ze skórą, np. pojawiało się zapalenie czy objawy egzemy, to niestety okres zimowy jest tym, który może powodować zaostrzenie lub nawrót takich problemów.

 

Jakie objawy sygnalizują nam problemy ze skórą u naszych dzieci?

Prawda jest taka, że jeżeli pojawią się problemy skórne u naszych dzieci, będziemy je widzieć gołym okiem. Wygląd skóry zmieni się bowiem zauważalnie. Zmiany pojawiają się w pierwszej kolejności najczęściej tam, gdzie skóra wystawiona jest na szkodliwe warunki, czyli czoło, nos, policzki i usta naszych dzieci. Sucha i podrażniona skóra będzie zaczerwieniona, może się łuszczyć i marszczyć. Dodatkowo w dotyku uszkodzona skóra może być szorstka.

Usta, które są wysuszone stają się spierzchnięte, suche i pękają.

 

Bardzo ważne jest abyśmy chronili nasze noworodki (to ich skóra jest najdelikatniejsza) przed surową zimową pogodą, nie rezygnując przy tym ze spacerów. Dlatego tak ważne jest stosowanie kremów, dobrych kremów, które będą zabezpieczać skórę dziecka przed wszelkimi szkodliwymi warunkami atmosferycznymi, które zimą są nieuniknione.  Po takie kremy należy sięgnąć już pod koniec jesieni, zanim zima pokaże całe swoje oblicze. W momencie kiedy temperatura powietrza spadnie poniżej 5°C, wszystkie te kremy, które rekomendowane są jako kremy na każdą pogodę, przestają w pełni spełniać swoją rolę. W tym momencie musimy już pomyśleć o tłustszym kremie, który skutecznie zabezpieczy buzie naszego dziecka. To nie muszą być najdroższe kremy. Na początek bardzo dobrze sprawdzi się chociażby zwykła baza tłuszczowa czy kosmetyczna wazelina.

 

Grypa – niebezpieczeństwo dla dzieci

Pogoda w jednym momencie zmieniła się z pięknej złotej jesieni w aurę całkowicie zimową. Aspekty krajobrazowe są niepodważalne ale dodatkowym skutkiem takiej zmiany są choroby, zwłaszcza dzieci. Nagle w żłobku frekwencja spada, w przedszkolu pojawia się mniej dzieci a w szkołach wiele ławek pozostaje pustych bo nasze dzieci zaczynają chorować.

To już niestety ten czas, kiedy wśród przeziębienia i łagodniejszych infekcji dolnych i górnych dróg oddechowych pojawia się ona – grypa.  Choroba sezonowa, którą wywołują trzy typy wirusa grypa.

grypa wywołana przez wirusa typu A i B – to ta infekcja towarzysząca nam corocznie każdej zimy. Są to takie typy wirusa, które często powodują nasze poważne osłabienie i choroba przebiega bardziej intensywnie. Dodatkowo grypa typu A i B bardzo szybko i w łatwy sposób się rozprzestrzenia, a wirusy te maja tendencje do ciągłego zmieniana się czyli mutacji, a to powoduje, że każdego roku jesteśmy tak samo narażeni zachorowanie na grypę, nawet po jej przechorowaniu.

grypa wywołana przez wirusa typu C – ta infekcja powoduje bardzo łagodną formę choroby, która daje niewielki, często nieutrudniające nam funkcjonowania objawy lub nie daje objawów wcale. Nie jest również tak zaraźliwa jak wirusy typu A i B.

 

Niestety w miesiącach zimowych króluje grypa typu A i B. jest bardzo zaraźliwa i bardzo łatwo się rozprzestrzenia. W momencie kiedy dzieci spędzają ze sobą dużo czasu w żłobku, szkole czy przedszkolu, bardzo trudno jest uchronić nasze dziecko przed zachorowaniem kiedy w grupie pojawi się grypa. Wirus grypy, jak większość wirusów rozprzestrzenia się drogą kropelkową, podczas gdy chory kicha i kaszle, a nawet przenosi się w powietrzu i wystarczy, że dziecko przebywa w ich pobliżu i oddycha powietrzem z wirusem. Dodatkowo wirus osiada na powierzchniach  i przedmiotach, także na zabawkach, książeczkach, kredkach czy klamkach. Dzieci jak wiadomo mają naturalny odruch częstego dotykania buzi, nosa czy oczu, co w zupełności wystarczy, aby doszło do infekcji.

Dzieci poniżej 5 roku życia są częściej narażona na powikłania związane z przechorowaniem grypy. Wiadomo, że choroba atakuje górne drogi oddechowe i może mieć różny przebieg – od łagodnego do naprawdę ciężkiego i niebezpiecznego dla zdrowia i życia.

Cechą bardzo charakterystyczną dla objawów grypy jest wystąpienie symptomów nagle i od razu kilku na raz.

Jakie objawy sugerują, że nasz maluch może chorować na grypę?

– wysoka gorączka – nawet 40°C

– zmęczenie,                                                                                                 

– dreszcze,

– bóle mięśni,

– ból głowy,

– ból gardła,

– ból uszu,

– zatkany nos,

– katar,

– kaszel,

– nudności,

– biegunka,

– wymioty

Objawy brzmią poważnie, ma szczęście większość dzieci wraca do formy po około 7 dniach. Tu jednak zauważyć trzeba, że grypa dla dzieci może być bardziej niebezpieczna. Powikłania po grypie mogą mieć bardzo konkretne skutki takie jak: odwodnienie, zapalenie płuc, problemy z zatokami, zapalenie uszu, astma czy nawet problemy z sercem.

W momencie kiedy podejrzewamy grypę u naszego dziecka, zawsze najlepiej skonsultować się naszym pediatrom. Leczenie zwykle jest objawowe i nie wymaga specjalistycznych lekarstw na receptę, jednak odpowiedni dobór środków farmakologicznych przyniesie szybszą ulgę naszemu dziecku i pozwoli uniknąć ewentualnej hospitalizacji (co w przypadku małych dzieci zdarza się powszechnie ze względu na odwodnienia) i powikłań.

Najlepszym i najskuteczniejszym sposobem, aby uniknąć ciężkiej postaci choroby, powikłań czy infekcji zupełnie, są coroczne szczepienia dzieci na grypę. Szczepić możemy już maluchy, które ukończyły 6 miesiąc życia.

Potówki – czym są?

Problemy skórne dotykają czasem nas wszystkich. Najczęściej, na szczęście, nie są to poważne schorzenia, ale jednak takie problemy skórne mogą być uporczywe, męczące i powodujące spory dyskomfort. Niestety problemy dermatologiczne nie omijają też naszych najmłodszych. Jednym z najpowszechniejszych jakie występować mogą już od pierwszych dni życia dziecka są – pospolite – potówki. Niewielkich rozmiarów zmiany skórne wypełnione płynem. Zazwyczaj ich lokalizacja nie jest przypadkowa. Pojawiają się w miejscach, gdzie delikatnie podrażniony został naskórek – najczęściej, w skutek przegrzania. W momencie gdy gruczoły potowe zostają zablokowane powstaje małe ognisko, a kropelki potu zostają uwięzione tuż pod skórą. W ten właśnie prosty sposób powstają na skórze małe czerwone plamki lub pęcherze.

Taka wysypka występować może u dzieci i dorosłych w każdym wieku, jednak najczęściej zaobserwować ją możemy u noworodków. Nasze maluchy, w swoich pierwszych tygodniach życia mają bowiem jeszcze nie w pełni rozwinięte gruczoły potowe.

 

Co może powodować występowanie potówek?

• Wiek niemowlęcy,
• Przegrzewanie się,
• Skłonności do nadmiernego pocenia się,
• Noszenie odzieży ze sztucznych materiałów,
• Pocieranie skóry,
• Gorące i wilgotne powietrze,
• Gorączka,
• Ciasne opatrunki na skórze,
• Bardzo tłuste maści,
• Nadczynność tarczycy,
• Zbyt rzadkie mycie dziecka,
• Używanie niewłaściwych kosmetyków do pielęgnacji skóry,
• Otyłość

Na ogół nie jest to problem, który wymaga specjalistycznego leczenia dermatologicznego czy wizyty u lekarza specjalisty. W zdecydowanej większości przypadków możemy poradzić sobie z nim sami.

Jak sobie radzić z potówkami?

• Ubierajmy dzieci w naturalne tkaniny aby się nie przegrzewały ,
• Wietrzmy nasze domy, zwłaszcza sypialnie,
• Dokładnie wycierajmy nasze maluch po kąpieli (zwłaszcza w fałdach skórnych),
• Regularnie zmieniajmy pieluszki i mokre ubranka dziecka,
• W upalne dni, jeśli to możliwe korzystajmy z wiatraków i klimatyzacji

To jak pozbyć się potówek zależy w dużej mierze od tego aby dobrze określić ich przyczynę i ją wyeliminować, na przykład, jeśli dziecko było za grubo ubrane lub ubranka były ze sztucznych materiałów sprawa jest prosta. Należy to bezzwłocznie zmienić.
Na uczucie swędzenia możemy zastosować letni prysznic lub letnią kąpiel z odrobiną sody oczyszczonej, która delikatnie odkazi małe zmiany i złagodzi swędzenie. Ważne jest aby nie zakrywać zmian bandażami, opatrunkami czy plastrami, ale również aby nie wystawiać tych zmian skórnych na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Możemy również poprosić farmaceutę o zaproponowania łagodzących preparatów.

Jeśli jednak zmiany są rozległe i utrzymują się dłuższy czas mimo prób radzenia sobie z nimi, należy udać się z naszym maluchem na konsultacje do lekarza pediatry.

Jak przygotować dziecko na rodzeństwo?

Oczekiwane na dziecko, bez względu na to czy jest to pierwsze, drugie czy kolejne dziecko, zawsze jest okresem wyjątkowy w naszym życiu. Jednak kiedy zostajemy rodzicami po raz kolejny, oprócz tego, że czekają nas wyzwania, które mniej lub bardziej pamiętamy z narodzin pierworodnego to mamy również dodatkowe zadanie do wykonania. Przygotowanie naszego do pojawienia się rodzeństwa może okazać się nie lada wyzwaniem. Co prawda panuje powszechne przekonanie, że im młodsze dziecko tym lepiej i szybciej akceptuje fakt, że przestaje być jedynakiem, jednak sprawa ta jest zawsze indywidualna.

Wiadomo, że inaczej będą reagowały maluszki, które niewiele jeszcze rozumieją z otaczającego je świata, inaczej zareagują przedszkolaki, jeszcze innych reakcji należy się spodziewać od dzieci starszych, a zupełną zagadką, niewiadomą a czasem najtrudniejszym wyzwaniem może być również reakcja nastolatka, który zdążył się już oswoić i przyzwyczaić do faktu, że jest jedynakiem i nie koniecznie chciałby to zmienić.

Jedno jest pewne. Zawsze przed pojawieniem się rodzeństwa należy przeprowadzić rozmowę z dziećmi, która przygotuje je do nowej sytuacji i pozwoli uzyskać odpowiedzi na wszystkie pytania i obawy jakie pojawią się u małego, młodego człowieka.

Jak przeprowadzić taką rozmowę? Na co szczególnie zwrócić uwagę?

 

Najważniejsze to dostosować słowa i poziom rozmowy do wieku naszego małego rozmówcy.

Dzieci poniżej 2 roku życia – tak naprawę niewiele jeszcze rozumieją czym jest pojawienie się nowego członka rodziny, jednak i takie maluchy, można przygotować do nowej sytuacji. Dobrym pomysłem jest częste rozmawianie z dzieckiem, pozwalanie dotykać naszego brzucha i wyjaśnianie kto mieszka w środku. Dodatkowo jeśli często będziemy spędzać czas z naszym maluszkiem w towarzystwie innych dzieci np. na placu zabaw, to dziecko będzie miało szansę poćwiczyć swoje umiejętności dzielenie się zabawkami czy bycia wrażliwym na innego małego człowieka, co z czasem ułatwi relacje z rodzeństwem.

 

Dzieci między 2 a 4 rokiem życia – w tym wieku nasza pociecha jest bardzo związana z rodzicami, zwłaszcza z mama. Sytuacja, której będzie musiało „podzielić się rodzicami”, może być zupełnie niezrozumiała i dziecko może czuć się  zagubione w nowej rzeczywistości. W tym wieku bardzo dobrym sposobem komunikacji są proste książeczki, które pomogą obrazowo przedstawić przyszłość jak czeka rodzinę, która się powiększy. Dobrym pomysłem będzie także aktywne zaangażowanie dziecka w proces tworzenia przestrzeni dla siostry lub brata. Możemy wspólnie wybrać meble, pościel, ciuszki czy kolor wózka. Ważne jest również, żeby przygotować dziecko na naszą krótką nieobecność w domu i na to, że ze szpitala wrócimy już w powiększonym gronie.

 

Dzieci starsze –  kiedy dzieci doskonale rozumieją, że sytuacja w domu się zmieni, wcale nie muszą być łatwiejszym wyzwaniem. Przygotujmy się na wiele pytań, niekoniecznie tych z grupy najprostszych. Odpowiadajmy zawsze odpowiednio do wieku ale jednocześnie szczerze. Jest to moment, w którym możemy bardzo szybko utracić zaufanie dziecka, które może źle zinterpretować nasze intencje. To rodzi dodatkowy stres i problemy, których ani my ani nasze dzieci nie potrzebują, zwłaszcza w takim wyjątkowym momencie. Jeśli sytuacja pozwala na odwiedziny mamy w szpitalu, pozwólmy na to, zachęcajmy dziecko aby od samego początku aktywnie włączało się w życie powiększonej rodziny. Bardzo źle byłoby gdyby nasze dziecko, nawet nie świadomie  i nie celowo, poczuło się odsunięte lub pomijane czy niezauważane. To moment, w którym należy być bardzo czujnym, a chwila nieuwagi może nas kosztować pogorszeniem relacji, zwłaszcza z nastolatkami, które dojrzewaj, mają swoje problemy i potrzebują zwiększonego zainteresowania i uwagi. Postarajmy się, na ile to możliwe, aby w życiu dziecka niewiele się zmieniło w jednym momencie. Zmiany są oczywiści nieuniknione, ale postarajmy się zachować jak najwięcej z rytuałów i rutyny. Niech pojawienie się rodzeństwa nie będzie dla dziecka szokiem i wywróceniem do góry nogami świata, które znało do tej pory.

 

Bez względu na to ile lat ma lub maja nasze dzieci, kiedy pojawia się rodzeństwo, musimy pamiętać że zmiany jakie zachodzą wraz z nowymi narodzinami, dotykają nie tylko nas, rodziców, ale także nasze dzieci. Czasem oprócz radości dzieciom towarzyszą także przeróżne obawy i to one potrzebują od nas w tym czasie największego wsparcia. Nasza uwaga i czas poświęcony dziecku zawsze są bezcenne.

Zapalenie krtani

Lato powoli się kończy, skończyły się też wakacje. Dzieci wróciły do przedszkola i szkoły a co za tym idzie, powrócą również coroczne problemy z przeróżnymi infekcjami. Początek jesieni sprzyja zwłaszcza infekcjom wirusowym. Obecnie pogoda sprzyja zapaleniu krtani, zwłaszcza u naszych najmłodszych pociech, ze względu na anatomiczną budowę i położenie krtani u dzieci.  Dlatego przyjrzymy się dzisiaj właśnie tej infekcji.

 

Kiedy i w jaki sposób dochodzi do zapalenia krtani?

O zapaleniu krtani mówimy kiedy dochodzi do uszkodzenia błony śluzowej i obrzęku w okolicach krtani, a co za tym idzie, do zwężenia dróg oddechowych.

 

 Podstawowymi objawami wskazującymi na problemy z krtanią są:

  • Ból gardła,
  • Charakterystyczny – chrapliwy głos – chrypka,
  • Świst krtaniowy (dźwięk podczas oddychania),
  • Kaszel tzw. Szczekający – który nie ustępuje,
  • Konieczność odkrztuszenia wydzieliny,
  • Zdarza się zanik głosu,
  • Podwyższona temperatura ciała,
  • Brak apetytu, spowodowany bólem przy jego połykaniu,
  • Bardzo rzadko, ale zdarzają się problemy z oddychaniem, w związku ze zwężeniem światła dróg oddechowych

Objawami, które wskazują na ostre zapalenie krtani są:

  • Niewydolność oddechowa dziecka,
  • Niepokój,
  • Silna duszność,
  • Zabarwienie skóry na siny kolor,
  • Zaburzenia świadomości

Aby pomóc dziecku przetrwać ten czas należy:

  • Podawać dziecku dużo płynów, najlepiej wody ( słodkie napoje dodatkowo podrażniają błonę śluzową),
  • Utrzymujmy wilgotne powietrze w pomieszczeniach, w których przebywa nasz chory maluch (można położyć wilgotny ręcznik na kaloryferze, postawić w pokoju miskę z wodą lub zainwestować w nawilżacz powietrza),
  • Pozwólmy dzieciom mówić jak najmniej i oszczędzać struny głosowe, to pomorze przyspieszyć proces gojenia,
  • Starsze dzieci mogą przepłukiwać gardło wodą z solą,

 

Na szczęście większość infekcji krtani nie jest groźna i może minąć samoistnie po około tygodniu – dwóch. Niestety najczęściej jest to choroba towarzysząca innym infekcjom np.: przeziębieniu lub grypie i zwykle jest to bardzo trudny i męczący czas dla naszych dzieci. Jako, że objawy zapalenia krtani są zwykle bardzo niepokojące dla nas – rodziców i przeważnie niegroźne dla zdrowia i życia dziecka to zawsze dobrze jest skonsultować się ze swoim pediatrą, aby upewnić się, że sytuacja nie jest groźna, a antybiotyk nie jest konieczny.

 

Nowa koleżanka z przedszkola – szkarlatyna

Płonica czyli szkarlatyna to chorobą, która najczęściej dotyka dzieci w wieku przedszkolnym, dlatego też nazwałam ją nową koleżanką z przedszkola, ale równie dobrze, nasze dzieci mogą przynieść ją ze żłobka lub szkoły. Zauważyć trzeba, że dorośli również mogą zachorować, jednak są to sporadyczne, pojedyncze przypadki.

Chorobę wywołują bakterie zwane Streptococcus z grupy A lub paciorkowce – to właśnie one odpowiedzialne są za szkarlatynę. Bakterie czasami wytwarzają truciznę (toksynę), która powoduje wysypkę — „szkarłatną” gorączkę. Paciorkowce to także te bakterie, które wywołują anginę. To właśnie chory na anginę lub płonicę jest zwykle źródłem zakażenie. Okresem sprzyjającym rozwojowi szkarlatyny jest zwykle okres jesienno-zimowy ale może się zdarzyć, że nasz maluch zachoruje w innym czasie. Płonica rozprzestrzenia się drogą kropelkową i jest chorobą niezwykle zakaźną, a jej okres inkubacji trwa zwykle od 12 godzin do 4 dni.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Objawy najbardziej charakterystyczne dla płonicy (szkarlatyny);

  • Zarumieniona twarz, która może wyglądać na zaczerwienioną z bladym pierścieniem wokół ust czyli dokładniej mówiąc trójkąt pomiędzy fałdami nosowymi i brodą pozostaje jasny na tle czerwonej twarzy,
  • Wysypka drobnoplamista, która może przypominać oparzenie słoneczne a skóra staje się wtedy szorstka w dotyku. Wysypka zaczyna się na twarzy lub szyi i rozprzestrzenia się na tułów, ręce i nogi. Jeśli zaczerwieniona skóra zostanie uciskana, zblednie,
  • Fałdy w okolicy pach, łokci, kolan, pachwin i szyi, które stają są bardziej czerwone niż wysypka, która je otacza,
  • Około 4-5 dnia, język staje się malinowy a brodawki na nim wyraźnie widoczne,

Inne objawy to:

  • Silny ból gardła, zwłaszcza przy przełykaniu,
  • Zaczerwienione – żywoczerwone gardło, zdarza się że, z białymi lub żółtawymi plamami,
  • Trudności w połykaniu,
  • Ból brzucha,
  • Nudności,
  • Wymioty,
  • Ból głowy,
  • Gorączka,
  • Zapalenie migdałków,
  • Zapalenie gardła,
  • Wyraźnie powiększone węzły chłonne szyi, wrażliwe na dotyk,
  • Charakterystyczny, biały nalot na języku,
  • Około 4-5 dnia również na błonie śluzowej podniebienia możemy dostrzec czerwone plamki,
  • Brak kaszlu,
  • Brak kararu

 

Szkarlatyna występuje najczęściej u dzieci w wieku od 5 do 15 lat. Dawniej szkarlatyna była  poważną chorobę wieku dziecięcego. Jednak dziś, po wielu latach leczenie jej antybiotykami stała się mniej groźna i nie jest zwykle chorobą zagrażającą życiu czy powodującą nieodwracalne szkody w organizmie naszych dzieci.  Mimo to pamiętać należy że, jeśli nie jest leczona lub jest leczona nieprawidłowo to szkarlatyna nadal może powodować poważniejsze stany, które wpływają na kondycję, głownie serca i nerki naszych dzieci, ale czasem także ma kondycję innych części ciała. Dlatego zawszy się skontaktować z naszym pediatrą, który wdroży prawidłowe leczenie. Najczęściej są to leki obniżające gorączkę, preparaty nawilżające błonę śluzową gardła i antybiotyk.

 

Obowiązki dostosowane do wieku dziecka

Podział obowiązków domowych to indywidualnie wypracowany system w każdym domu, jednak jak, kiedy i czy włączyć w to nasze dzieci?  Nie da się zrobić zupełnie samemu wszystkich obowiązków na dłuższą metę. Jak dodamy do tego jeszcze pracę zawodową i możliwość czasu dla siebie – jest to wręcz niewykonalne- zwłaszcza jeśli mamy dużą rodzinę.  Aby móc zachować balans fizycznego i psychicznego zdrowia, a także nauczyć nasze dzieci odpowiedzialności za przestrzeń w której żyjemy, warto angażować je w drobne prace domowe, odpowiednie do ich wieku i  możliwości. Ważne jest aby dzieci zachęcać do pomocy a nie zmuszać.

Takie obowiązki pozwolą naszym dzieciom poczuć się nie tylko odpowiedzialnymi ale także potrzebnymi, a każdy z nas potrzebuje czuć się potrzebny. Dzieci również. Tu bardzo ważne jest aby w momencie kiedy dzieci nie chcą pomagać nie dawajmy im odczuć, że nie wnoszą nic do naszej rodziny. To zły kierunek. Motywujmy dzieci, dajmy im przykład, zachęcajmy i tłumaczmy jak ważna jest dla nas ich pomoc, ale nie zmuszajmy ich.

Jeśli nasze dziecko wyraża chęć pomocy, samo się angażuje lub udało nam się nakłonić malucha do pomocy, to pamiętajmy, żeby nie nalegać na perfekcję w wykonywanych czynnościach. Doceńmy to jaka pracę wykonało dziecko, możemy dać wskazówki na przyszłość np.: pięknie posprzątałeś swój pokój. Brawo. Jak będziesz sprzątał/a  kolejny raz, możesz także wynieść śmieci z kosza pod biurkiem. Nie skąpmy pochwał i nie czekajmy z nimi do skończenia wszystkich prac, chwalmy za konkretne rzeczy. To bardzo ważne, zwłaszcza jeśli dotyczy mniejszych dzieci.

Jedna  ważniejszych rzeczy, w momencie kiedy zdecydujemy się włączyć nasze pociechy do pomocy w obowiązkach domowych jest nasza konsekwencja. Jeżeli my, rodzice nie będziemy oczekiwać od dzieci regularności w wypełnianiu obowiązków, to dzieci bardzo szybko zorientują się, że mogą odkładać swoje obowiązki bo prawdopodobnie ktoś inny wykona je za nie.

Jak zacząć dzielenie obowiązków z dziećmi?

  • Zrób wspólnie z dzieckiem listę obowiązków i rozpisz je w tabeli tygodniowej,
  • Dostosuj obowiązki i ich ilość do wieku dziecka,
  • Pokaż dziecku jak wykonywać konkretne rzeczy, pierwszy raz zróbcie tą czynność razem – dopiero kiedy zauważysz, że dziecko radzi sobie z daną czynnością, poproś aby wykonało ją samo

Jakie obowiązki do jakiego wieku?

2-latek może samodzielnie:

  • Umyć pod nasza kontrolą zęby,
  • Umyć ręce,
  • Wyszczotkować swoje włosy,
  • Przynieść i wyrzucić do kosza pieluszkę,
  • Przynieść i odnieść butelkę z mlekiem,
  • Odkładać książeczki na półki,
  • Odkładać zabawki po skończonej zabawie, na swoje miejsce,
  • Rozłożyć drobne zakupy na półkach,
  • Przygotować serwetki i sztućce do stołu,
  • Rozebrać się,
  • Odłożyć brudne ubranka do kosza na pranie,

 

3-5-latek może samodzielnie:

 

  • Wykonać wszystkie poprzednie zadania,
  • Pościelić własne łóżko,
  • Nakarmić zwierzęta domowe jeśli podpowiemy co i kiedy konkretnie podać zwierzakowi,
  • Pościerać kurze we własnym pokoju,
  • Przygotować stół do podania posiłku,
  • Posprzątać własny pokój,
  • Wybrać sobie ubrania, które potem samodzielnie założy,
  • Zrobić sobie proste kanapki,
  • Przygotować sobie płatki na zimnym mleku,
  • Pomóc w załadowaniu i rozładowaniu zmywarki,
  • Składać pranie,
  • Naostrzyć ołówki,
  • Odebrać telefon i samodzielnie wybrać numer,
  • Wynosić śmieci,
  • Wiązać buty,
  • Pomagać w drobnych pracach ogrodowych,
  • Rozdzielać brudne ubrania w koszu – przygotować do prania,
  • Parować skarpetki,
  • Podlewać rośliny domowe,

 

6-8-latek może samodzielnie:

 

  • Wykonać wszystkie poprzednie zadania,
  • Wykonywać toaletę poranną i wieczorną,
  • Dobierać swoją garderobę odpowiednio do pory roku i pogody,
  • Odkładać czyste ubrania na miejsce do szafy,
  • Obierać warzyw,
  • Gotować proste potrawy takie jak: jajka, tosty,
  • Przygotować sobie drugie śniadanie do szkoły,
  • Pomagać w zakupach,
  • Sprzątać łazienkę bezpiecznymi środkami,
  • Dbać o swoje rzeczy takie jak: rower, hulajnoga
  • Odkurzać,
  • Wyrywać chwasty w ogródku,
  • Grabić liście,
  • Posprzątać balkon i taras,
  • Podlać trawnik,
  • Umyć podłogę,
  • Wyprowadzić na spacer psa,
  • Umyć podłogę

 

9-12-latek może samodzielnie:

 

  • Wykonać wszystkie poprzednie zadania,
  • Skosić trawnik,
  • Dokładnie posprzątać całą kuchnie,
  • Przygotować prosty posiłek, sałatkę,
  • Przynieść pocztę ,
  • Przyszyć sobie guzik,
  • Załadować i nastawić pralkę,
  • Rozwiesić pranie,

 

Dzieci w wieku 12+ mogą samodzielnie:

 

  • Zrobić zakupy z listą,
  • Przygotować posiłek, w tym obiad,
  • Upiec ciasto lub chleb,
  • Zaopiekować się młodszym rodzeństwem,
  • Umyć okna,
  • Wymienić żarówkę,
  • Posprzątać samochód,
  • Wyprasować,
  • Pomalować ściany,
  • Skrócić żywopłot,
  • Naprawić proste rzeczy